Amerraind RPG

Arai Ralza

Tutaj przynoszeni są chorzy żołnierze i obywatele stolicy, aby dochodzić do siebie, pod troskliwym okiem wykwalifikowanych medyków. Dom ma kilka pięter, a każde z nich jest podzielone na kilka pomieszczeń, gdzie przebywają chorzy w różnym stanie.

Strażnicy weszli do budynku, niosą na rękach nieprzytomnego demona, po czym jeden z nich zaniósł go do najbliższej sali, a drugi pobiegł po lekarzy. Po chwili wrócił, w towarzystwie ciemnowłosego elfa w białym fartuchu.
- Odłońcie ranę - rozkazał, zbierajac potrzebne przybory.

Laelia

Niebieskowłosa wsunęła się do pomieszczenia i stanęła pod ścianą, wlepiając swoje wielkie oczy w Ralzę.

Arai Ralza

Lekarz oczyścił i zszył ranę w błyskawicznym wręcz tempie - widać było, że jest przystosowany do działania na linii frontu. Podał Ralzie leki i czekał przez moment, wtedy dopiero zauważył Laelię.
- Nie za bardzo mu pomagają - stwierdził. - Jakby mu dał zwykłą wodę.

Zynis

Półdemona śledził strażników wlokących Ralze aż do domu medynka. Do środka nie moge wejśc - pomyślał rozglądając się za jakąś kryjówką. Wreszcie znalazł odpowiednie miejsce na tyłach domu.

Laelia

Laelia wzruszyła ramionami
- Dajcie mu większą dawkę.

Arai Ralza

- Jeszcze nie - odparł lekarz. - Jego stan jest bardzo poważny, nie wiadomo, czy przeżyje tę noc. Nie mogę mu dać zbyt dużej dawki, bo to go tylko zabije. Trzeba odczekać do wieczora, jeśli mu się nie polepszy, wtedy dam większą dawkę.

Laelia

- Myślę, że jest odporny. Nie straćcie go - powiedziała cicho, siadając w kącie na podłodze.

/znikam. pa./

Arai Ralza

- Odporny na leki - zażartował lekarz. - Jeśli chcesz, możesz przy nim siedzieć, ja muszę zając się resztą pacjentów.
Mówiac to, ciemnowłosy elf wyszedł z sali, zostawiając Laelię samą z nieprzytomnym i trupio bladym demonem.

Isi

Isilra weszła niezauważona przez konikog do pomieszczenia. Prychała jak wściekła kotka.
- Durne elfy, durne drowy, medycy, psiamać - wyliczała, za każdym razem kląc i przeklinając ich przodków i przyszłych potomków.

Zynis

Zynis zajrzał przez okno do pokoju Ralzy. Widząc przeklinającą Is zapytał sie z uśmiechem.
- A półdemony ?

Isi

- Ja ci dam półdemona! - warknęła, rzadko była w takim stanie. Podeszła do leżącego na łóżku Ralzy i zaczęła wyjmować całą zawartość swojego tobołka. Spojrzała z pogardą i politowaniem na siedzącą pod ścianą ludzką kobietę i powstrzymała się, żeby jeszcze obdarzyć jej dzieci, i dzieci jej dzieci kilkoma miłymi przymiotnikami. Zdjęła z siebie płaszcz i kolorową bluzkę, zostając tylko w cieniutkiej, prześwitującej koszuli.

Zynis

- Ładana koszula - powiedział ze szlemowskim uśmiechem. Patrzył na poczynania elfki, aż wreszcie postanowił je skomntować - To nic nie da. Lekarsta na takich jak my nie działają. Najwyżej krew albo ludzkie mięso. Ale tego radze nie probować, bo jak się obudzi nie będzie się kontrolował.

Avorn

Drzwi otworzyły się nagle i do pomieszczenia wszedł Avorn. Spojrzał po kolei na każdą osobę w pomieszczeniu. Jego wzrok trochę dłużej zatrzymał się na Isi.
- Co się tu dzieje ? Co z nim ? - spytał wskazując na Demona.

Isi

- Odczep się - warknęła. - Czy ja wyglądam na jakąś niekompetentą ludzką istotę? - Isilra odkorkowała kilka fiolek, wyjęła małe pudełeczko i zdjęła z szyi medalion. -Zobaczymy, i dziękuję, też lubię tę koszulę.
Krzątała się jeszcze chwilę, zastanawiając nad czymś. - Nigdy tego nie robiłam, chyba będzie bardzo bolało - mruknęła w końcu do Ralzy. Podejrzewam, że mnie bardziej, ale czego się nie robi dla kogoś takiego jak ty.

Zynis

- Magii też nie próbój - może mu zaszkodzić - powiedział Zynis - Najlepiej go w spokoju zostaw - właśnie w tym momęcie wszedł do środka Dorw. Półdemona mial nadzieje że go nie zauważył.

Isi

- Zobaczymy. - Uśmiechnęła się lekko. - Jakby coś się stało... powiedzcie mu, że jeszcze się spotkamy, a wtedy pożałuje, że wciągnął mnie w te pieprzone interesy.
Isilra wypiła zawartość jednej z fiolek, a potem wlała drugą w usta Ralzy. Dotknęła torsu demona medalionem, ani na chwilę go nie puszczając. Usiadła na skraju łóżka, pochyliła się i pocałowała Araia. Raz kozie śmierć, jak to ktoś tam powiedział. Kiedyś trzeba spróbować. Chociaż porywam się na niemożliwe. Po kilku chwilach było po wszystkim. Ralza odzyskał kolory, a nieprzytomna półlefka zsunęła się z łóżka. Była okropnie blada, ale uśmiechnięta.

[joł, z dedykacją dla Gab]

Avorn

Avorn podbiegł do Ciała Isi. Uchwycił je i podniósł.
- Medyk ! - krzyknął.

Zynis

Zynis pokręcił głową. Slyszał o tym zaklęciu. I wiedział że jeżeli w ciągu pietnastuminut nie poda sie elfce eliksiru odrzywczego to zginie. A on musiał siedzieć w cieniu i nic nie robić. Mógł by mnie chociarz zauważyć ... mógł bym jej wtedy pomuc

Avorn

Zdezorientowany Avorn nerwowo rozglądnął się po pokoju. Zauważył postać w kapturze, momentalnie w oczy rzucił mu się czerwony kosmyk włosów wystający spod ubrania.
-Ty ! -Krzyknął. - Choć mi pomóc - rozkazał. - Chciało jej się bawić w magie i stracił praktycznie cale siły życiowe. Jeśli w za chwile nie uda nam się ich przywrócić to po niej - powiedział nie zważają c na to czy ktokolwiek go słuch - szybciej - krzyknął.

Zynis

I tyle z mojego szpiegowania ... Pomyślał podchodząc bliżej. Zobaczył potrzebny eliksir. Wyjeła go wcześniej elfka. Jednak nie jest taka głupia ... Wziął eliksir do ręki i uklękł koło Is. Rozchylił jej usta i wlał kilka krople. Więcej nie trzeba było, a zresztą eliksir jest drogi po co marnowac pieniądze. Przez caly czas nie zwracał uwagi na drowa.
- Będziesz mogła mu wszystko sama przekazac - mruknął.

Isi

Isilra czuła się jak po bardzo długim balowaniu przez całą bardzo długą noc.
- O mój łeb - jęknęła prostacko i skuliła się w sobie.

Arai Ralza

Demon zaczął nagle bardzo głęboko i bardzo szybko oddychać. Jego ciało drżało, jakby przed czymś uciekał. W końcu szeroko otworzył oczy, wyciągając przed siebie rękę, jakby chciał się czegoś chwycić. Jego oczy najpierw płonęly, a później gwałtownie wyblakły. Poczuł zmęczenie i ból ramienia. Rozejrzał się wokół nieprzytomnym wzrokiem - kiedy zobaczył zynisa i drowa, poczuł się skołowany.
- Co się dzieje? - zapytał szeptem.

Isi

- Masz w sobie tyle mojej krwi dupku, że powinieneś być mi wdzięczny do końca życia - odpowiedziała dość trzeźwo, słysząc głos Ralzy.

Zynis

- tTrzeba było nie szarżować - mruknął do Is, tak żeby nikt go nie usłyszał - Mówiłem żebyś śię nie wychylała - Zynis obrócił sie do demona - Mieliśmy tu mały incydent. Całkowicie nie potrzebny, moim zadniem.

Avorn

- No to widzę że wszystko jakoś się ułożyło – powiedział Avorn uśmiechając się szeroko.
Po chwili jednak jego wyraz twarzy zmienił się w bardziej surowy.
- No więc wyjaśni mi ktoś co tu się do stu diabłów dziej ? – spytał ostrym głosem niemal wrzeszcząc.

Isi

- Jasne, trzeba było pozwolić, żeby ci durni medycy go dobili. Dostanę szklankę wody? - zapytała słodko i wreszcie otworzyła oczy. Światło tak ją omamiło, że postanowiła zamknąć je z powrotem i syknąć z bólu. - Musisz tak wrzeszczeć? Zaraz mi łeb pęknieee - jęknęła, chwytając się za głowę i odruchowo przytulając do półdemona, który był najbliżej.

Zynis

Zynis podał elfce szklane wody.
- Sam by wyzdrowial - stwierdził Zynis, po czym mrugnął do elfki - Do zobaczenia - powiedział i zerwał się na równe nogi. Po chwili byl w ogrodzie, w którym znalazł sie wyskakując przez okno. A następnie jakby rozpynął się w powietrzu. Jutro o tej porze mnie już nie będzie tym mieście - myślał biegnąć przez ulice.

Avorn

Avorn podniósł Isi i posadził na krześle.
-Odpocznij. Medycy dali by sobie rade , gdyby tylko wiedzieli kim on jest pokazał – na demona powiedział tym razem cicho - pani wybaczy frustracje , ale jestem odpowiedzialny za wszystko co się tutaj dziej.

Arai Ralza

Ralza miał trochę spóźnione odruchy. Po przyswojeniu wszystkich informacji usiadł na łóżku, powoli, aby nie ndawyrężyć ramienia.
- Jestem... Arai Ralza - szepnął. - Przyszedłem w imeiniu ludzi, prosić waszego władcę o pokój, jednak po tym, jak mnie potraktowaliście, widzę, że raczej się nie dogadamy.

Avorn

- Poznaliśmy się już panie Ralza. Ostrzegałem pana że moje Elfy są uprzedzone do wszystkich którzy wyglądają jak ludzie, chociaż strażnicy przesadzili. Poniosą stosowną karę. Proszę jeszcze trochę odpocząć - powiedział do Demona.

Isi

- Arai, leż do cholery - warknęła, kiedy udało jej się otworzyć oczy. - Nabijanie na bal, to chyba jedyna stosowna kara.

Arai Ralza

- Też cię pamiętam - zapewnił demon. - Uprzedzenie do ludzi rozumiem, jednak dałem im glejt, a oni pochwycili mnie jak jakiegoś zbira. Chyba tylko obecność Isilry sprawiła, że nie zabili mnie na miejscu.

Avorn

- Nie wolno im Atakować bez rozkazu, no chyba ze w samoobronie. Widzi pan nienawiść do ludzi jak zbierała się przez pokolenia teraz się ujawnia – powiedział spokojnie zaplatając ręce na piersi.

Isi

Isilra wracała powoli do siebie. Była silna i chociaż nigdy nie zrobiła w życiu czegoś tak wyczerpującego była zahartowana.
- Co teraz? - zapytała splatając ręce na piersiach.

Arai Ralza

Demon dopiero teraz poznał, z kim ma do czynienia - ta postawała muwszystko przypomniała.
- Nienawiść do ludzi - powtórzy. - Ja nie jestem czlowiekiem.

{idę spać]

Avorn

-Nie jest Pan, ale na oko trudno to stwierdzić. Nie jest to dobre miejsce na takie rozmowy. Jeśli zechce pan jednak porozmawiać o sprawach dyplomatycznych zapraszam do mnie, ktoś na pewno pan zaprowadzi – powiedział szykując się do wyjścia.

Arai Ralza

Ralza spuścił nogi na podłogę i sprawdził, czy kabura na udzie nadal zawiera, co powinna.
- Wolno mi rozmawiać na ten temat tylko z władcą - wyjaśnił. - Zresztą, pewnie znowu zawiążecie mi oczy i zwiążecie ręce - mam rację?

Isi

Wstała, wciąż jeszcze na lekko drżących nogach podeszła do łóżka Ralzy i pozbierała fiolki, które mogły jej się jeszcze przydać. Sięgnęła po medalion, który leżał na ziemi i zawiesiła go sobie na szyi, uprzednio składając na jego środku krótki pocałunek. Chciała podziękować pewnemu komuś, a to był jedyny sposób, żeby wyrazić wdzięczność. Przysłuchiwała się rozmowie, ale nie zamierzała odzywać. Coś jej mówiło, że szybko stąd nie wyjdą. I tak pójdzie za Ralzą, co innego miałaby zrobić?

Arai Ralza

Demon ujął Isi za rękę i przyciągnął ją do siebie, aby usiadła.
- Dzięki, że się tak dla mnie poświęciłaś. Nie zapomnę ci tego - obiecał.

Isi

- To nic wielkiego. Miałam patrzeć jak zajmują się tobą te durne elfy, które nawet nie znają się na leczeniu? - prychnęła, ale przytuliła się do Araia.

Avorn

-Tak więc proszę się zgłosić do namiestnika wojsk. Trafi pan z łatwością spora Budowla z Czarnego marmuru to jego dom. Załatwię żeby tym razem pana nie wiązano, jeśli pan chce mogę nawet pan zaprowadzić – zaproponował Avorn.

Arai Ralza

Demon objął Isi, jednak pohamował się, aby nie zrobić czegoś głupiego.
- Gdyby wiedzieli, pewnie by mi pomogli - próbował ich usprawiedliwić. - Nie chciałbym jednak, żeby próbowali mi dawać po raz kolejny jakieś leki - to tylko spowalnia moją regenerację.
Demon pocałował Isi w czoło i wstał, Sięgnął po swoją koszulę i ostrożnie założył ją na siebie, po czym zaczął jedną ręką zapinać guziki.

Isi

Uśmiechnęła się i również, dopiero teraz zauważając, że jest w samej przezroczystej koszuli zaczęła ubierać swoje rzeczy. Zarzuciła płaszcz na ramiona i zastanowiła się. W sumie była tu traktowana jak swoja, mogła pójść na targ... albo gdziekolwiek, kiedy Ralza będzie rozmawiał z kimś-tam-ważnym.

Avorn

Idziemy ? - spytał Drow

Laelia

Laelia spojrzała nieprzytomnie na zgromadzonych, podniosła się z podłogi i podeszła do Arai'ego.
- Witaj, Ralza - uśmiechnęła się na tej swój kosmiczny, odległy sposób - Jak zdrówko?

Arai Ralza

Demon podniósł wzrok, skupiony do tej pory na guzikach, na dziewczynę, która wezwała go po imieniu. Poznał ją.
- Laelia - ucieszył się. - Co robisz w Lavrenpsellm? Byłem pewien, ze nadal mieszkasz w stolicy.

Isi

Zabrała swoje rzeczy i spojrzała na rozmawiającego, z "tą głupią ludzką dziewczyną" jak ją nazywała w myślach, Araia. Od kiedy weszli do stolicy elfów coś w niej pękło. Nigdy nie lubiła ani ludzi, ani elfów, a teraz wprost ziała od niej niechęć do obu ras. Czy to mogło mieć jakiś związek z wojną...?
- Nie jestem ci już potrzebna, więc pójdę chociaż pozwiedzać miasto - odezwała się, przerywając wypowiedź Laelii. Wyszła z budynku.

Arai Ralza

Ralza wychylił się za Isi z pokoju.
- Isi! Uważaj na siebie! - poprosił.

Laelia

Laelia odprowadziłą wzrokiem wychodzącą dziewczynę, po czym przysiadła na łóżku koło Ralzy.
- Lubię elfy - powiedziała po prostu - A ty? - zapytała, raczej nie mając na myśli sympatii do rasy

Arai Ralza

Demon odruchowo dotknął kabury na udzie.
- Wiesz o wojnie? - zapytał.