Amerraind RPG

Arai Ralza

Puszcza, jakich wiele na całym Amerraind. Kto by pomyślał, że w takiej okolicy może znajdować się tak wielkie miasto, jak elfia stolica?

Arai Ralza

demon i elfka przedzierali się przez chaszcze. Ralza stawiał kroki pewnie, jakby dobrze znał drogę i kierunek, w którym szedł.
- Isi... Ten drow nie wydawał ci się dziwnie znajomy? - zagadnął.

Isi

- Nie - mruknęła, odczepiając gałązkę od szaty na ramieniu. - Jedyny drow jakiego bliżej znałam to ten, który próbował wysłać cię na tamten świat - burknęła niechętnie. - Po co właściwie chcesz się dostać do elfów?

Arai Ralza

- Nie mówiłem ci? - zapytał zaskoczony. - W takim razie teraz muszę się wytłumaczyć.
Demon rozpiął płaszcz i z kabury przy udzie wyciągnął dwie koperty - poselstwo i glejt.
- Richard obiecał, że nie ujawni mojej tożsamości, jeśli przekażę to poselstwo władcy elfów - wyjaśnił.

Isi

- Dajesz się tak szantażować? - zdziwiła się. Zawsze uważała Ralzę za kogoś postawionego tak wysoko i inteligentnego, że nigdy nie dałby się w nic wrobić. - Co zmieni ujawnienie twojej tożsamości?

Arai Ralza

- Nic - odparł, chowajac listy do kabury. - W sumie, to nawet nie przez ten szantaż się zgodziłem. Po prostu nie chcę tej wojny. Zwłaszcza teraz, kiedy Hans powiedział o Cesarzu. Nie lubię stać z boku, a teraz nie mogę działać w dziedzinie, w jakiej byłem szkolony, żadne wojsko mnie nie przyjmie, bo każdy widzi, że nie jestem ani elfem, ani człowiekiem, nie jestem wiarygodny.

Isi

Isilra zamyśliła się na chwilę.
- Nie sądzę, aby elfy chciały zawrzeć pokój. - stwierdziła po krótkim milczeniu. - Nienawidzę tych durnych podziałów na rasy - dodała, kopiąc jakiś korzeń, który śmiał znaleźć się na jej drodze.

Arai Ralza

Ralza prychnął.
- Mnie też one nie pasują. Nie rozumiem ich po prostu - jesteście prawie tacy sami. Chociaż... Teraz akurat elfy walczą o to, co im odebrano - to ludzie wprowadzili podział, wypędzając elfów z ich kraju. W każdego by to ugodziło.

Isi

Westchnęła.
- Czy ludzie i elfy nie mogą żyć sobie spokojnie na wyspie razem? W tych samych miastach, pod tym samym dachem? - Podrapała się po nosie i przystanęła na chwilę. - Nie odpowiadaj.

Arai Ralza

Demon nie miał zamiaru odpowiadać, chociaż swoje zdanie na ten temat miał już wyrobione. Szli więc długi czas w milczeniu.
- Może wezmęcię na grzbiet? Będzie szybciej.

Isi

- Cccco? Może lepiej nie, wolę przyspieszyć kroku - odparła, posłusznie przyspieszając i zastanawiając się jak miałaby WSIĄŚĆ na Ralzę.

Arai Ralza

- Na pewno?
Demon zamienił się w bestię i stanął, parząc wyczekująco na elfkę, czy jednak się nie skusi.

Isi

- Nie, nie - przestraszyła się i odsunęła od bestii. - Pójdę na własnych nogach. - Co bestia to nie koń mruknęła w myślach i przyspieszyła jeszcze bardziej kroku. Szli już bardzo długo, była pewna, że może nawet prawie trzy godziny, co stwierdzała po zamarzającej powoli twarzy i dłoniach. Zmęczenie zaczęło ją dopadać, ale obawy przed wsiadaniem na grzbiet Araia były większe.

Arai Ralza

Demon wrócił do swojej dawnej formy i dogonił elfkę.
- Dlaczego nie chcesz? - zapytał. - Jesteś zmęczona, potrzebujesz odpoczynku - gdybyś usiadła między moimi skrzydłami, na pewno byś nie spadła, mogłabyś się spokojnie zdrzemnąć.

Isi

Najwspanialszy Hiricine, ratunku! pomyślała z przekorą w głosie - nigdy nie była zbyt religijna, chociaż tego boga mimo wszystko szanowała.
- Dam radę. Nie wiem czy jestem gotowa na takie doświadczenia - próbowała się zaśmiać.

Arai Ralza

- W takim razie zatrzymajmy się tutaj na chwilę - zaproponował Ralza. - Czeka nas jeszcze niecały dzień drogi.

Isi

Kiwnęła głową.
- Rany, demony są niesamowite, w ogóle się nie zmęczyłeś?

Arai Ralza

Demon pokręcił głową.
- Mam jeszcze sporo siły - odparł. - Ale zróbmy lepiej postój, bo inaczej do stolicy elfów zajdziemy nocą.

Isi

Isilra zatrzymała się i przysiadła na jednym z konarów wielkiego drzewa, które rosło nisko przy ziemi tak, że jego gałęzie dotykały śniegu. Zdjęła worek z pleców i pogrzebała w nim chwilę.
- I nie czujesz zimna? Nawet w postaci człowieka? Fascynujące... - zamyśliła się.

Arai Ralza

- Trochę czuję - odparł. - Ale zdążyłem się przyzwyczaić.
Demon wyciągnął z sakwy krzesiwo.
- Rozpalamy ognisko?

Isi

- Zostaw to - mruknęła widząc krzesiwo. Wstała i nazbierała trochę gałęzi, które bez problemu wysuszyła (dziękując w myślach Fay). Po czym stopiła śnieg w miejscu gdzie stali i ułożyła gałęzie w stosik. - Czegoś się jednak nauczyłam - dodała, mrucząc w myślach proste zaklęcie, by rozpalić ogień.

Arai Ralza

Demon przyglądał się przez moment gałęziom, które zajęły się ogniem, po czym usiadł na ziemi, przyciągajac kolana do piersi.
- Usiądź koło mnie, będzie ci cieplej - zaproponował, rozciągając połę płaszcza, aby Isi nie siedziała na zimnej trawie.

Isi

Wzięła swój tobołek i usiadła obok Ralzy, krzyżując nogi i przysuwając się do ciepłego ognia. Zdjęla rękawiczki, aby ogrzać ręce.
- TRochę czujesz? - zaśmiała się nagle, powracając do rozmowy. - Co ty masz pod tym płaszczem? - zapytała, figlarnie się uśmiechając.

Arai Ralza

Demon objął Isi ramieniem, aby ogrzać ją własnym ciałem.
- Koszulę i własną skórę - odparł. - Demonowie z natury są cieplejsi od śmiertelników.

Isi

Przytuliła się do Araia i zaśmiała.
- Jak jesteś blisko to nie potrzeba nawet ogniska.

Arai Ralza

Demon z przyjemnością objął Isi drugą ręką i oparł jej głowę na swoim ramieniu. Milczał, bo nie za bardzo wiedział, co powiedzieć. Pochylił się nieznacznie nad Isi, aby móc patrzeć na jej twarz.
- Masz bardzo ładne oczy - zauważył z podziwem. - Bardzo głebokiem. I ładne usta...
Demon zbliżył się o jeszcze kilka cali, będąc teraz naprawdę blisko Isi. Czuł na twarzy jej ciepły oddech...

Isi

Isilra uśmiechnęła się lekko, słysząc komplementy.
- Dziekuję - szepnęła i pokonując prawdziwy misz-masz myśli w jej głowie, dotknęła najpierw dłonią szyi Ralzy, a potem swoimi wargami jego usta.

Arai Ralza

Demon zmrużył powieki, oddając się całkowicie pocałunkowi. Mruczał z przyjemnością, jak to miał w zwyczaju. No tak... O Fay, to już zupełnie zapomniałeś, co?

Isi

Isilra z galopujących myśli wyłapała jak zwykle tę najgorszą. Głupia idiotko, właśnie całujesz się z facetem twojej przyjaciółki, twojej najlepszej przyjaciółki, a do tego, cholera jasna, jedynej! i poczuła jakieś ukłucie sumienia. Mimo tego przylgnęła do Araia i starała się zapomnieć, z kim znalazła sie sama w lesie.

Arai Ralza

Ralza, wyczuwając dziwne wahanie w zachowaniu Isi, przestał ją całować. Siedzieli przez długi czas, przytuleni, w milczeniu.
- Jestem ostatną świnią - zauważył. - Przepraszam, Isi.

Isi

- Chyba oboje jesteśmy - mruknęła, ale pomimo słów wtuliła się w Araia. - Nie masz za co przepraszać.

Arai Ralza

Demon pokręcił głową.
- Ty nie jesteś świnią - zapewnił. - Zresztą, nie mówmy o tym. Nie zmienię swojej natury. Jako demon mam to do siebie, że ciężko jest mi się oprzeć pokusie.

Zynis

Zynis stał w cieniu drzew patrząc na zabawiającego się demona a elfką. A potem wychodzą z tego takie krzyżowki jak ja pomyślał ironicznie. Właściwie po co ja mam ich śledzić ? Hans coraz bardziej idiotyczne rozkazy wydaje ... a może oddejście Mistrza tak na niego wplyneło?.

Isi

Isilra wstała - nagle poczuła się nieswojo.
- Odpoczęłam, chodźmy, coś mi się tu nie podoba - powiedziała zaniepokojonym głosem.

Arai Ralza

Ralza też zauważył, że coś jest nie tak. Zmrużył oczy i wytężył słuch...

Zynis leżał na ziemi, a na nim stała olbrzymia, biała bestia, szczerząc się groźnie. Nagle jednak zamieniła się w człowieka. Wyglądał na cholernie zaskoczonego. Zrzucił Zynisowi kaptur z głowy i z niedowierzaniem dotknął jego włosów.
- Jesteś półdemonem... - zauważył szeptem.

Zynis

Zynis zrzucil się z siebie demona.
- Też mi odkrycie - warknął wstając - Czy wszystkie demony muszą być takie ? Najpierw zabijają, a potem pytają - kontynułował otrzepując swój płaszcz - Zupełnie jak mój ojciec - mruknął cicho.

Isi

Isilra wpatrywała się z zaciekawieniem w Araia i czerwonowłosego mężczyznę.

Arai Ralza

Ralza wpatrywał się przez pewien moment w czerwonowłosego żołnierza. Nie znał go, a to mogło znaczyć tylko jedno... Są inni... Ralzie aż serce zaczęło szybciej bić.
- Nie chciałem cię zabić - odparł. - Kim jesteś?

Zynis

- Nie widać ? - zapytał - Krzyżówką. A czym by innym? Kto oprucz półdemonów ma czerwone oczy i włosy? - zapytał. Zaczął wątpić w inteligęcje demonów skoro takie idotyczne pytania zadawały.

Arai Ralza

- Wiesz, że nie o to mi chodzi - odparł Ralza. - Pytałem o twoje imię, o imię twojego ojca.

Zynis

- Jestem Zynis "Diablę", Smok w służbie Amarraind, syn Arha Zela - półdemon wykonal parodie ukłonu.

Isi

Dziewczyna podeszła do mężczyzn i uśmiechnęła się przyjaźnie do półdemona.
- Is - przedstawiła się. - Dlaczego nas śledzisz?

Zynis

- Takie rozkazy - odparł - Żołnierz zawsze musi byc wierny - dodał.

Arai Ralza

Arha Zel... Pamiętam... Miał stopień podporucznika, też zniknął bez słowa, nagle - jak ja... Ralza stał przez moment, patrząc bezmyślnie na Zynisa.
- Jestem Arai Ralza, były kapitan, zwierzchnik twojego ojca - odparł. - Znałem go. Co się z nim teraz dzieje?

Isi

Miała ochotę pacnąć się w czoło dłonią, słysząc o kolejnym lojalnym żołnierzu.
- Chcę poznać normalnego faceta! - stwierdziła, prychając. - To może, skoro się już znamy, pójdziesz razem z nami zamiast nas śledzić? - zaproponowała.

Zynis

Zynis zaśmiał się cicho.
- A skąd mam wiedzieć? Zniknął jak miałem pięć lat - półdemon obrócił się w stronę Is- Nie jestem facetem, tylko półdemonem. A do elfów nie mam najmniejszego zamiaru się wybierać. Jest bardziej niż pewnie że mnie wsadzą do lochów.

Arai Ralza

Ralza aż prysiadł z włażenia na jakimś pieńku.
- Zynis... komu teraz służysz? - zapytał, drapiąc się po szyi.

Zynis

Hans się chwile zastanowił.
- Wielkiemu Mistrzowi Zakonu - odparł, jeżeli dalej będzie stary Mistrz to nie ma problemu, jak będzie nim Hans to też nie ma problemu.

Arai Ralza

Ralza prychnął.
- Wielki zakon czego? - zapytał. - Amera? Hircine'a?

Isi

Wzruszyła ramionami.
- I tak będziesz musiał iść do eflów, skoro masz nas śledzić.