Amerraind RPG

Isi

- Mam nadzieję, że załatwisz to wszystko jak najszybciej. Chciałam niedługo wyjechać, a tak nie zostawię cię dopóki wszystko nie będzie w porządku - powiedziała i napiła się gorącego napoju.

Damon

Damon już chciał się zapytać gdzie wyjedzie, ale sobie w pore przypomniał.
- Jedzi. Nie martw się o mnie. Poradze sobie

Isi

- Tak, tak, już to słyszałam. I tak zostanę.

Damon

Drow westchnął.
- Nie chce Cie zatrzymywać - powiedzial

Isi

- To może poczekać - powiedziała pewnym głosem. A tak naprawdę każda minuta się liczy. dodała w myślach smutno, ale uśmiechnęła się do drowa. - Nie spałeś całą noc - zauważyła. - Może idź się położyć?

Damon

Drow kiwnął głową i wstał. Pocałował deliktanie elfke w usta i mruknał.
- Dobranoc - udał się do sypialni, gdzie rucił się na łóżko i po chwili zasnął.

Isi

Dziewczyna uśmiechnęła się i wyjęła swój podróżny, brązowy płaszcz z szafy, a potem oczyściła go i schowała z powrotem. W Amerraind powoli budził się dzień, Isilra dorzuciła drew do kominka i wypiła do końca chłodny już napar. Na chwilę położyła się na kanapie pod kocem, by odpocząć i nie wiadomo nawet kiedy, zasnęła.

Damon

Damon wstał po kilku godzinach. Promienie słoneczne wpadały do sypialni. Drow przciągnął sie i ziewnął. Wszedł do sypialni i spojrzał na śpiącą elfkę, uśmiechnął sie pod nosem. Podszedł do obrazu przedstawiającego, jakąsi bitwe. Za nim była ukryta mała wnęka. Drow ściągnął obraz i sięgnął do środka. Wyciągnął dużego rozmiaru sakiewke. Następnie zawiesił spowrotem obraz i wyszedł z domu zarzucając na siebie płaszcz.

Damon

Damon wrócił do domu po kilku godzinach. Is ciągle smacznie spała na sofie. Drow prychnął rozbawiony Ona prześpi całe życia . Drow sięgnął po pamiętnik który leżał obok na stoliku i usiadł na ziemi przy sofie. Ponownie przeczytał dwa pierwsze wpisy, a następnie drżącymi rękoma przerzucił stronę.

15 września 300 ery Nieśmiertelnego
Mam nadzieje że masz Gwiazdę Stwórcy. Jeżeli tak to czeka Cię wyprawa. Do gór południowych. Ostatniego bastionu smoków. Musisz tam znaleźć starego Jure, pierwszego smoka w kolorze złota. On rozdzieli twoją dusze i zamknięte jej kawałek w gwieździe. Lecz nie zrobi tego za darmo. Zawsze oczekuje przysługi.
Podróżuj w pokoju, moje dziecko

Damon odłożył pamiętnik i zapatrzył się w ogień. czeka mnie długo podróż.

Isi

Isilra obudziła się i przeciągnęła. Zamrugała i usiadła na kanapie zdejmując z siebie koc.
- Zasnęłam - mruknęła sama do siebie gniewnie i potarła dłońmi twarz.
Spojrzała na czytającego dziennik Damona.

Damon

Damon obrócił się z uśmiechem do Is.
- Wygląda na to że tak.

Isi

- Chyba ze mną niedobrze - mruknęła zła sama na siebie i wstała z sofy. Przeciągnęła się ponownie i boso poszła do łazienki, po drodze zabierając spodnie i czerwoną tunikę.
- Dlaczego masz taki dobry humor? - zapytała, kiedy uświadomiła sobie, że drow od rana się uśmiecha.

Damon

Drow wzruszł ramionami i odpowiedział.
- Nie mam pojęcia. Poprostu mam.

Isi

Dziewczyna umyła się i podeszła do lustra zawinięta w ręcznik, gdzie zaczęła przebierać się w codzienne ubrania.
- Powinieneś powiedzieć: to twój widok, kochanie, sprawia, że mam ochotę codziennie się uśmiechać - odpowiedziała przyglądając się sobie w lustrze. Uczesała włosy i dotknęła miejsc, gdzie miała przekłute uszy. Może zostanie mi coś z uzbieranych pieniędzy. pomyślała zastanawiając się, jakie kolczyki najbardziej by jej pasowały. Umalowała się i wtarła waniliowy zapach w kilka misj na szyi i za uszami, po czym zawiesiła oba wisiorki i wyszła z łazienki.

Damon

Damon zaśmiał się pod nosem.
- Nie jestem poetą, nie wymyślił bym czegoś takiego - drow milczał chwile aż wreszcie się zapytał - Kiedy wyjerzdzasz ?

Isi

Isilra przestała się uśmiechać, podeszła do drowa i usiadła na sofie.
- Chciałam jak najszybciej... - zaczęła. - Masz już tę gwiazdę, tak?

Damon

Damon pokiwał głową. Obrócił sie w strone ognia. Nie chciał wyjerdzdzać, nie chciał żeby Is wyjerzdzała. Po raz pierwszy od bardzo dawno, poczuł się jak w domu.

Isi

Dziewczyna uśmiechneła się smutno widząc reakcję Damona i zaczęła bawić się jego włosami.
- Nie smuć się, przecież niedługo znowu się spotkamy - powiedziała na pocieszenie i pocałowała go w czubek głowy.

Damon

Damon spojrzał elfkę i odpowiedział.
- Tak. Chyba tak.

Isi

Odgarnęła jego białe włosy z czoła i uśmiechnęła się ciepło.
- Żadnego "chyba".

Damon

Damon dotknął ręką policzka Is i zapytal się.
- Długo Cie nie będzie ?

Isi

- Kilka... - mruknęła, ale szybko się poprawiła - Kilkanaście dni. Ale to wcale nie tak dużo, wiesz? - Uśmiechnęła się i wstała, po czym poszła do kuchni, by zabrać torbę i kilka rzeczy.

Damon

- Tak nie tak dużo - powiedzial, a po cichu dodał - Ja nawet tyle nie mam...

Isi

- Mówiłeś coś? - zapytała chowając do torebki kilka monet i drewniane pudełeczko. Wyszła z kuchni i spojrzała na mężczyznę.

Damon

- Nie nic nie mówiłem - drow wstał z podłogi. I podszedł do elfki, delikatnie ją pocałował.

Isi

Isilra mruknęła zadowolona i oddała pocałunek.
- Przecież jeszcze nie wyjeżdżam - szepnęła ze śmiechem, kiedy na chwilę przestali.

Damon

- Nie, jeszcze nie - mruknął i znowu ją pocałował.

Isi

Zaśmiała się i odpowiedziała na pocałunek pocałunkiem. Śpieszyła się, ale nie aż tak bardzo, by sobie czegokolwiek odmawiać.

Damon

Damon odsunął się od elfki i pogładził ją po policzku.
- Chyba sie śpieszysz - mruknął. Sam miał wiele rzeczy do załatwienia i sie śpieszył

Isi

- Nie, ale i tak muszę już iść - odpowiedziała i pocałowała drowa krótko. Podeszła do drzwi, gdzie założyła buty i zdjęła z wieszaka płaszcz podróżny, który zupełnie nie nadawał się na taką pogodę. Założyła pod niego ciepły sweter i miała nadzieję, ze nie zmarznie. Zabrała torbę, uśmiechnęła sie do Damona i puściła mu w powietrzu buziaka, po czym wyszła z domu.

Damon

Damon patrzył chwile na drzwi w których znikneła elfka, a następnie założył płaszcz i wyszedł z domu. Monety które zostały mu po kupnie medalionu cicho dźwięczały przy każdym kroku.

Damon

Damon stanął przed swoim domem z workiem sporych rozmiarów. Które dzisiaj zakupił. Jak sądził wszystko przyda mu się na podróż. Zaczął szukać klucza...

Arai Ralza

Ralza wracając do domu przechodził obok domu Damona. Zauważył, że drow stoi na werandzie. Postanowił podjeśc i z nim porozmawiać. Dla pewności wyciągnął z cholewy buta nóż i schował go dyskretnie za plecami.
- Damon - zwrócił na siebie jego uwagę, stając na schodach werandy.

Damon

Damon odwrócił się automatycznie i chciał sięgnąć po miecz, ale zdążył się opanować.
- Czego chcesz ? – warknął.

Arai Ralza

- Tylko porozmawiać - zapewnił łagodnym tonem Ralza.
Demon włożył nóż za pasek na plecach i pokazał Damonowi, że ma czyste ręce.
- Nie chcę mieć w tobie wroga - zaczął. - Dlatego przyszedłem pogadać.

Damon

Damon spoglądał spod przymrużonych powiek na demona, po chwili sięgnął po klucz i otworzył drzwi i wszedł do środka gdy już tam był powiedział.
-Wchodź

Arai Ralza

Demon wszedł do środka, rozglądając się dyskretnie po pomieszczeniu.
- Nie ma Isi? - upewnił się.

Damon

-Nie ma – odpowiedział rzucając worek w kąt.
-Przechodzi do rzeczy – dodał odwracając się do demona

Arai Ralza

Ralza poprawił kołnierz, aby drow nie widział rany na szyi, po czym zaczął mówić.
- Powiedz, co miałbym zrobić, abyś mi uwierzył? Zrobie co zechcesz.

Damon

Damon uśmiechnął się kpiąco.
- Nawet poderżniesz gardło ?

Arai Ralza

Ralza prychnął.
- Dobrze wiesz, że nie o to mi chodzi - wbrew pozorom cenię sobie własne życie i życie innych. Dlatego nie chcę cię zabić i chcę żyć z tobą w zgodzie. Więc mów - jak mam cię przekonać? Chcesz, mogę złożyć przysięgę, na cokolwiek chcesz.

Damon

Oczy drowa przybrały dziwny wygląd, a słowa zaczęły same płynąć z jego ust.
- Złóż przysięga na Księcia Ciemności, co na mrocznym zasiada tronie, co mrocznej armii przewodzi, co jest złem, strachem i cierpieniem a imię jego Veren.

Arai Ralza

Twarz Ralzy najpierw przybrała wyraz zaskoczenia, a potem gniewu.
- Jak śmiesz? - warknął.- Żaden śmiertelnik nie ma prawa wypowiadać imienia mojego Pana! Nawet ja nie mam takiego prawa!
Demon sapnął, po czym się uspokoił.
- Ale przysięgnę na jego imię - odparł.
Ralza wyciągnął szablę.
- W imię mego Pana, któremu służyć będę wiernie, aż po kres mojego życia, którego nie zdradzę i będę wielbić do końca - przysięgam, w imię Pana mego.
Demon zaciął się w palec - krew spłynęła po brzegu szabli, jako symbol przypieczętowana przysięgi.
- Teraz mi wierzysz? - zapytał, chowajac broń.

Damon

Damon przyglądał się chwile demonowie. Miał mętlik w głowie, nie miał pojęcia skąd przyszły mu do głowy te słowa, ale wreszcie odpowiedział.
- Wierze – dziwne ale mu wierzył

Arai Ralza

Ralza odetchnął z ulgą.
- Nigdy nie podniosę na ciebie ręki. I nigdy nie podniosłem jej na twoich ziomków. Mordu tego dokonał kto inny. Może demonowie, temu nie mogę zaprzeczyć, jednak mnie wśród nich nie było - zapewnił. - To, że zabijam ludzi jest naturalne, bez tego szybko straciłbym siły i umarł, w mało przyjemny sposób. Jednak nie podnoszę ręki na niewinnych, mam swój honor.
Demon nie wiedział, dlaczego powiedział to wszystko Damonowi.

Damon

Damon odwrócił wzrok od de Morgana i powiedział.
- Honor można bardzo szybko stracić – nigdy nie zapomni wyrazu oczu tej ... dziewczynki, w końcu 15 lat to jeszcze nie wiek kobiecy. Ale musiał to zrobić, musiał ją zabić w ramach Testu lojalności na oczach jej rodziców. Ginęła dobre pól godziny. Ale inni mieli gorzej zabijali swoje siostry, albo kuzynki. A jemu się trafiła ludzka dziewczyna. Ka niekiedy wieje z dziwnych stron.

Arai Ralza

- Może masz rację - odparł Ralza. - Nie zawsze możemy decydować. Ale niemniej warto się nim kierować, nawet, jeśli już raz się go splamiło.
Demon spojrzał przez okno.
- Nie miałeś łatwego życia - mruknął. - Mam rację?

Damon

- A kto ma łatwe ? – odpowiedział Drow pytaniem na pytanie

Arai Ralza

Demon uśmeichnął się pod nosem.
- Racja - zgodził się. - A co u Isi? Ostatnio jak ją widziałem, to była bardzo zmartwiona.

Damon

- Dobrze – odpowiedział lakonicznie drow. Jak na jego gust, de Morgan za dużo się interesował Is.