Amerraind RPG

Isi

- Żaden z nich mnie nigdy nie skrzywdził... ale bardziej wyglądam na elfkę czy na człowieka? - zainteresowała się.

Aker

Aker zastanowił się przez moment.
- Chyba elfkę - odparł. - Masz bardziej elfie rysy...

Isi

Westchnęła, zastanawiając się nad czymś.
- Do niedawna jeszcze chciałam być człowiekiem.

Aker

- Dlaczego? - zapytał Aker.

Isi

Kobieta myślała chwilę, aż w końcu zabrała się do odpowiedzi.
- W mojej wiosce większość mieszkańców to ludzie. Dorośli dobrze mnie traktowali ze względu na szacunek do ojca aczkolwiek dzieci widzą od razu, że ktoś jest inny. Poza tym tak naprawdę nikt tam elfów nie lubił.

Aker

Aker skrzywił się.
- Pamiętam, że u mnie w wiosce było jedne małżenstwo - czystych elfów, bez żadnej domieszki innej krwi. Byli skryci, żadko pokazywali się poza domem, ale z ich synem byliśmy dość dobrymi przyjaciółmi, nawet na służbę poszliśmy razem do jednego garnizonu,

Isi

- To wyjątek. Gdybyś trafił pomiędzy elfickie dzieci pewnie traktowałyby cię tak samo jak ludzkie mnie. - Uśmiechnęła się, widząc minę Kotka.

Aker

Aker wzruszył ramionami.
- Nie miałem zbyt wiele do czynienia z elfami - wyjaśnił. - Ten, o którymi ci mówiłem, był chyba jedynym, którego poznałem bliżej. Kurde, głupota, że powstała taka dyskryminacja, skoro różnimy się praktycznie tylko kształtem małżowiny usznej.

[Takie mądre słowo w ustach strażnika? Nieee]

Isi

Isilra zachowała dla siebie swoje nowe przekonania i ideologię na temat wyższości jednej z ras nad drugą. Potwierdziła skinieniem głowy pierwszą część wypowiedzi Akera.
- Między tymi rasami jest o wiele więcej różnic - rzuciła cicho.

Aker

- CZy aż tyle, aby z tego powodu rozpętać wojnę? - zapytał Aker, bardzo trafnie i trzeźwo.

Isi

- Nie, nie aż tyle - przyznała mu cicho rację, grzejąc sobie ręce o kubek pomimo tego, że i w karczmie, i na dworzu było ciepło. Wpatrywała się w jego zawartość.

Aker

- Jesteś typem poszukiwaczki przygód? - zagdanął Aker po dłuższej chwili milczenia.

Isi

- Nie, teraz już chyba nie - odpowiedziała, zastanawiając się nad ostatnimi miesiącami. - Chyba zostanę w Akii na dobre.

Aker

- Ale wcześniej podróżowałaś - zauważył.

Isi

- To prawda, chyba szukałam swojego miejsca na świecie.

Aker

- Niektórzy nigdy go nie znajdują - zauważył trafnie Aker. - Ty miałaś szczęście.

Isi

- Nie sądzę, ciągle czuję, że nie znalazłam swojego miejsca. - Uśmiechnęła się do niego, odrywają wzrok od parującego naparu. - Znalazłam raczej stałe źródło zarobku, to co innego.

Aker

- Może masz rację. Jednak świadomość, że przez najbliższe kilka lat możesz pozostać w jednym miejscy jest chyba dość satysfakcjonująca, przyznasz.