Amerraind RPG

Aker

- A szkoda - dodał cicho.

Isi

Oparła głowę na dłoniach, wpatrując się w jakiś nieokreślony punkt przed sobą.
- Teraz już wiesz, co robić, znajdziesz sobie kogoś.

Aker

Tylko nie za specjalnie chcę szukac...
- Dlaczego mam szukać? - zapytał.
Aker zaczął kaszleć, odruchowo zasłaniając usta chusteczką.
- Wybacz - mruknął, chowajac materiał do kieszeni munduru.

Isi

- Dobrze się czujesz? - zmartwiła się jego kaszlem, zapominając na chwilę o pytaniu.

Aker

- Dobrze - odparł. - Jestem praktycznie caly rok przeziębiony, to nic wielkiego.

Isi

Isilra przestała w ogóle interesować się czymś innym. Jej zapędy do uzdrawiania dawały o sobie znać.
- Może mogłabym coś z tym zrobić?

Aker

- Możesz spróbować - odparł. - Ale nikt jeszcze nie zdołał tego u mnie wyleczyć.

Isi

Uśmiechnęła się lekko.
- Pewnie masz na coś uczulenie - stwierdziła.

Aker

- Możliwe, nie wiem. Wszyscy mówią, że to nieleczone przeziębienie.

Isi

- Takiej możliwości również nie wykluczam - odpowiedziała, po czym podniosła się z ławki i obkręciła w jego stronę. Strzępy sukienki zafalowały, wyglądała conajmniej jak jakiś upiór.

Aker

Pięknie wyglądasz..., cisnęło się na usta Akera, jednak tego nie wypowiedział. Może się wstydził, a może nie chciał sobie robić nadziei.

Damon

Podchodzi do was dziecko. Drow. Na oko pięcio letnie
- Cześć - mówi z promienym uśmiechem. Czy nie przypomina Damona?

Isi

Przestała lubić dzieci. Szczególnie drowie. Wygladała, jakby znowu się miała rozpłakać.

Aker

- Cześć - odparł Aker. - Co sie stało? Szukasz rodziców?
Aker przyzwyczaił sie już, że zagubione dzieci często zaczepiają strażników.

Damon

- Nie - chłopak pokręcił głową. W tym samym czasie dobiegl do was starszy drow. Bardzo stary aż łysy.
- Przepraszm za panicza - powiedział zasapany - Mam nadzieje że nie przeszkadzał.

Aker

- Nie, nic nie szkodzi - zapewnił strażnik. - Uciekł panu?

Damon

- Tak - odparł - Jest już dla mnie za szybki - maluch uśmiechnął się promienie, był z siebie dumny - Ojciec będzie się o Ciebie martwił - skarcił go opiekun.

Isi

Isilra stała w pewnej odległości, nie odzywała się. Poczeka, aż mały drow i jego opiekun odejdą.

Aker

- Kim jest twój tata? - zapytał strażnik przyjaznym głosem malca. - To jakiś kupec, skoro przebywasz na powierzchni?

Damon

- Nie wiem - odparło dziecko z rozbrajającą szczerością
- Sir, Damon zajmuje się róznymi rzeczami w tym handlem - pośpieszył z wyjaśnieniami opiekun

Isi

Przez chwilę wydawało jej się... ale na pewno, z całą pewnością się przesłyszała. Dziecko już nie było same, więc nie potrzebowało zzainteresowania Kotka.
- Aker, odprowadzisz mnie? - zawołała. - W Powoju mam wszystkie leki.

Damon

Dziecko podeszło do Is. W ręce trzymało naszyjnik, dla niego naszyjni dla ciebe najwyżej bransoletke. Była to dziecięca robota różna rzeczy założone zwykłą nitke. Było tam prawie wszystko.
- Proszę - powiedziało wyciągając do ciebie dłoń z prezentem.

Isi

Uspokajała samą siebie. Sytuacja była dla niej okropnie niezręczna; nie wiedziała, jak sie zachować, szczególnie, że w głowie i sercu miała mętlik, który zbliżał sie do wybuchu.
- To bardzo miłe z twojej strony mały, ale nie mogę przyjąć tego prezentu - wycedziła najbardziej miłym tonem, jaki udało jej się z siebie wydobyć. Pamiętała, co chciałaby zrobić dziecku Damona, gdyby mogła, po prostu skrzywdzić, chociaż pewnie by tego nie zrobiła. A teraz stało przed nią to-to, małę, drowie... - Aker...?

Damon

- Proszę... - w oczach malca pojawiły się łzy.

Isi

Isilra mimo wszystko miała miękkie serce; łatwo ją było złamać - szczególnie, kiedy była na skraju załamania nerwowego.
- Dobrze, dobrze, tylko nie płacz - zastrzegła zrezygnowanym głosem. Zamknie się w powojowym pokoju na całą wietrzność albo zapadnie pod ziemię i się wypłacze. Tak, to był genialny plan. Przemogła się i wyciągnęła rączkę w stronę chłopca, by mógł podarować jej prezent.

Damon

Dziecko wcisneło w rękę Is prezent, a następnie z całą bezszczelności przytuliło się do jej nogi.

Isi

Elfka spojrzała na Akera z niemą prośbą w oczach... "weź tego bachora ode mnie, bo zaraz zwariuję!". Potargała chłopca po włosach, jak zwykle robiła, gdy miała wychodzić od małego pacjenta.
- No już, już, dość tych wylewności - zaryzykowała.

Damon

Malec sporzał na Is i przytulił sie jeszcze bardziej.
- Chodź, Seti, wracamy do domu - wtrącił się opiekun. Dziecko po chwili wachania odkleiło sie od twojej nogi i odeszło dwa kroki do tyłu. Spojrzalo ci prosto w oczy. Czy te oczy nie są identyczne jak u Damona?
- Lubie cie - powiedział Seti i ruszył do opiekuna, jeszcze z nim znikneli w jednej z alejek malec obrócił sie i pomachał ci ręką.

Isi

Usiadła na najbliższej ławce, kryjąc twarz w dłoniach i zastanawiając się, co u licha ciężkiego zrobiła, że Amer wciąż zsyła jej nowe belki pod nogi.

Aker

Aker przysunął się do Isi i objął ją ramieniem.
- Co się stało? - zapytał.

Isi

Dziewczyna wciąż w ręcę miała list, który dostała od prawnika Damona. Ściskała go całą nos [list, nie prawnika xd"]. Teraz prawie ją palił w dłoń.
- D-damon ma pięcioletnie dziecko, on... jest drowem. - Pociągnęła nosem i przetarła oczy. - Za dużo mi się ostatnio przytrafia rzeczy, które są z nim związane.

Aker

- Damon to ten drań, przez którego płaczesz - odgadł. - No już, nie płacz.
Strażnik delikatnie starł chusteczką łezkę, która spłynęła po policzku Isi. Uśmiechnął się do niej czule.

Isi

Kiwnęła głową i przytuliła się do niego, potrzebowała tego. Wcale nie łatwo było przestać płakać.

Aker

Aker szlachetnie pozwolił jej się wypłakać na swoim ramieniu, chociaż wiedział, że gdyby teraz zobaczył go jakiś strażnik i zakablował Traxie, to nocne patrole w porcie ma zapewnione do końca życia.
- Płacz - szepnął. - Wypłacz się i zapomnij, szkoda twoich łez.

Isi

Wypłakała się, cicho, po prostu łzy płynęły jej ciurkiem z oczu. Była pewna, że długo jeszcze o tym nie zapomni. Potem przytulała się jeszcze do niego, by się uspokoić i wstała, przecierając oczy.
- Chodź, miałam znaleźć coś na twoją chorobę.
Czuła się niezręcznie, przecież prawie wcale się nie znali, ale był taki miły i kochany.

Aker

- Teraz nie mogę - wyjaśnił. - Muszę pokręcić się po okolicy do południa, mam patrol. Przyjdę do ciebie później, dobrze?
Uśmiechnął się, szczerze i trochę dziecinnie, chociaż taki uśmiech dziwnie nie pasował do jego wyglądu.

Isi

Skinęła głową.
- Będę pewnie w Powoju, zapytaj barmana, który mój pokój. - Isilra pochyliła się i pocałowała Akera w policzek. - Dziękuję za... wszystko - wyjaśniła, zanim odeszła i zniknęła z parku.

Aker

- Nie ma za co - mruknął Aker, wstając z ławki i idąc w stronę ulicy handlowej.
Niech bogowie pokarają tego, który wymyślił patrole w pojedynkę, przeklinał. Było to chyba najnudniejsze zajęcie, jakie mogło spotkać strażnika.